ჩემს ვარსკვლავს

რად მრისხანებ, ჩემის ბედის ვარსკვლავო?

მაინც გეტრფი, თუმცა ხშირადა მკლავო:

შეეთვისა სული შენსა მოღრუბლვას,

შეეჩვია გული სევდითა კრთოლვას!

ნუ გგონია, ბედსა მით დამიმწარებ,

რომ უეცრად ბუქით ნისლს მოიფარებ;

შენ არ იცი, რა სიამეს მომაგებ,

როს მიბჟუტვით ნისლით გამომინათებ.

რა სახითაც გინდა შენ მე მეჩვენო,

მაინც გიცნობ, მშვენიერის ცის მთენო:

ნათელი ხარ შენ ნათელის სულისა,

მალხინებელ დაბინდულის გულისა!

მოციმციმდი, მოდი, გამომედარე,

შენგან ბნელი გული გამომიდარე;

კვლავ ციური ცეცხლი გარმოისარე,

ნაბერწკალნი ეშხისა მომაყარე.

1837 წ.