ისევ შენ, ისევ, ქალაო

(სიმღერა)

ისევ შენ, ისევ, ქალაო,

მომხედე, გამიცინია.

შენ მაინც ნუ მიღალატებ,

მოვკვდები - დამიტირია.

მაღლისა მთისა წვერზედა

საფლავი გამითხაროდი,

ჩემის სამშობლოს ქვიშანი

ხშირ-ხშირად მომაყაროდი.

ქვეყნისგან დავიწყებულსა

შენც დამივიწყებ მალეო,

მალე იშოვი საქმროსა,

უკან გაჰყვები ხვალვეო.

ემ კლდეებს მაინც შესტირე

დანაბარები ჩემია:

იდგნენ გულ-სალნი ამაყად,

არ შამაუშვან მტერია!

ნუ დაიწყებენ ჩამოშლას...

არწივთ მოზარდონ წიწილნი,

დაჰბრუნონ ჩემსა სამარეს,

მალ-მალ მაიღონ ბიბინი;

მთებმა ახარონ ყვავილნი,

კისრით ატარონ ნისლები,

მკვდარს გულზედ ნამი მანამონ, -

ისევ ცოცხალი ვიქნები.

1886 წ.