ფანასკერტელს

. . . მშვიდობით ძველო ქართულო ენავ და

მშვიდობით სრულიად საქართველოს მდგომარეობაო!

ფანასკერტელი

― მაშ გაჰქრა ქართლი, მისი ენაცა,

პირქვე დაემხო წმინდა ტაძარი?

გული დიდ სევდას ამოენაცრა,

― მშვიდობით, გახდი მტრის ნატაცარი!

სხვა რაღა იყოს მწარე ამაზე,

რა შეედრება ასეთ ღაღადისს ? ―

შენს დედა ენას, მის სილამაზეს

გამოეთხოვო, უთხრა: ნახვამდის!

და მერე დადგე გაქვავებული,

უიმედობის დიდი იმედით,

რომ აღარ მოვა ქართლს გაზაფხული,

რომ სამუდამოდ გავიყინებით!

შენ დადიოდი შენს სამშობლოში

როგორც მწირი და ოხერმოხეტე,

ღამით მე შენი გმინვა მსმენია,

ხმა ნამწარევი: ”ღმერთო, მოხედე!”

შენი აჩრდილი მომჩვენებია

ქარში, წვიმაში თმადაბურდული;

შენ გამიმწარე ყრმობის ყველა დღე,

შენ გულს მითხრიდი გესლით ქურდულით.

და ახლა, როცა ჩემს ხალხს, ჩენს ენას,

სიკვდილის ჭანგი ვეღარ ემტეროს, ―

როგორც განვლილი გრძელი სიზმარი,

შენ მაგონდები, ფანასკერტელო!

და შენ, მიწაში გამტვერებულო,

ჰა, სიტყვა გულის გასათაფლავი:

არა, ქართლს, არა!

― შენ ფიქრს გასთხრია

სამარადისო, მკვიდრი საფლავი!