ჯამრული

ვის გლოვობს ფუნჩათ ჯამრული,

რა თავი დაუღუნია?

ძმა ხომ მთელი ჰყავს, იმედა,

შვიდ წელს ტყვედ დაკარგულია?

ან ძმისწულები - ფოცხვერა,

სამტროდ ნაქები ბუთლია?

ანაც ძმობილი ჯიხვაი,

ბახტრიონს გადასულია?

იქნებ თათრებმა დაჩაგრეს,

დააგმობინეს რჯულია?..

ხმალი ხომ აქვის ისევა

ღარებზედ დაწარბულია?

ლეკისეული ხირიმი

ლამაზად გამართულია?

ცხვარი ხომ არ უზარალდა,

შიგ დამწვარ-დადაგულია?..

ან სხვა ხომ არა აჯავრებს,

სრულ ძმად მიაჩნავ დუნია?

- რასაც შენ მკითხავ, ჯამრული

იმით ყველაით სრულია;

სხვა რამ აწუხებს ვაჟკაცსა,

სხვად აქვს დამწვარი გულია:

ერთს ბეზირგანსა დიაცსა, -

იმის სახელიმც კრულია,

არ გაჰყოლია ცოლადა, -

ვაჟკაცი დაუწუნია...

ამას თაკილობს ჯამრული,

თავი მით დაუღუნია.

1895 წ.