ჭიანურები

მიდის ოპერა “ლაკმე”,

ბუტაფორიის შეხლა!

განა ეს არის საქმე?

მე სულ სხვას ვფიქრობ ეხლა:

მწარე ფიქრებში გართულს

მესმის სიცილი მთვრალი;

სადმე მეხუთე სართულს

მთვარე უღიმის მკრთალი.

ოჰ! როგორ მღუპავს გრძნობა -

ძველი მოსისხლე მტერი!

მჯერა მე შენი ძმობა,

შენი შეშლილი ფერი.

განა მეხუთე სართულს,

განა მეათე მთვარეს,

უხმო, მჭვარტლიან სანთელს

გადავალევდი თვალებს?

მგზავრი, მწუხარე ხმობა:

“მცივა! მომეცი ჭერი!”

ოჰ! როგორ მღუპავს გრძნობა -

ჩემი მოსისხლე მტერი!

ხშირად ვიგონებ ვერლენს,

როგორც დაღუპულ მამას,

დაღვრის შეშლილი ცრემლებს,

მოგონებათა გამას.

ხშირად ვიგონებ პარიზს...

ნახე იგი და დაგმე!

ნისლის, სულის და ქარის -

ლაკმე, სადა ხარ, ლაკმე!