ხალხური ხვარამზეს ლექსი
ვერცხლის თასადამც მაქცია, ანა მქნა
ოქროს ბურთვაი,
ოქროს ბურთვაი/ოქროს ბურთვი - ვაჟიშვილი
„ხატის ენაზე“
(გ. ხორნაული). რო
ფხაზე
შაგეჭრებოდი;
ფხა - საჭრელი იარაღის პირი (დანისა, ხანჯლისა, ხმლისა, ცულისა,
ნამგლისა). ანა მქნა
მოის
პერანგი,
მოი - წითელი ფერის აბრეშუმი. ან შენი
ნანდაური
მქნა,
ნანდაური - საყვარელი,
„სასურველი“
(რაზიკაშვილი);
„ვინც მინდა,
ვინც მსურს, ვინც მიყვარს, ვინც მომწონს“
(აკ. შანიძე).
რო ღვინით აგევსებოდი,
დაფერილი მქნა წითლადა,
შამსვამდი, შაგერგებოდი.
ანა მქნა ვერცხლის სათითე,
რო ხელზე ჩაგედებოდი;
კალთაში ჩაგეშლებოდი;
ან ვერცხლის ფულად მაქცია,
ჯიბეში ჩაგეყრებოდი!
ან შენი ნამგლის ყანა მქნა,
ანა მქნა ვარდი ყოილი,
რო პირზე დაგეყრებოდი;
რო გულზე დაგადნებოდი!
ან შენი ძმა მქნა მოწილე,
აროდის გაგეყრებოდი;
გულს ჯავრად ჩაგეჭრებოდი!
ძალიან
დაწუხებული
გზაზედამც შაგეყრებოდი!
დაწუხებული - მონატრებული.