თავის ინტერვიუში პატრიარქი ამბობს, რომ უკანასკნელი 20-25 წლის განმავლობაში საქართველოში მოქმედი მართლმადიდებელი ეკლესიების რაოდენობა 52-დან 1000-მდე გაიზარდა. „ეკლესიამ აღიდგინა თავისი ძალა, და არა მარტო აღიდგინა, იგი ერშიც გამოავლინა“ („საპატრიარქოს უწყებანი“ №3, 01. 05).

„საპატრიარქოს უწყებანში“ გამოქვეყნებულია პატრიარქის ინტერვიუ, რომელიც პროგრამა „დროებამ“ ტელეკომპანია „იემდის“ არხით გადასცა. ინტერვიუში ილია მეორემ წელს „ეკლესიის წინააღმდეგ მიმართულ კამპანიაზე“ ისაუბრა: „თითქმის ყოველდღიურად - პრესაში, ტელევიზაში ან რადიოში - ანტიეკლესიური ტენდენცია შეინიშნება“. პატრიარქი დარწმუნებულია, რომ ეს „კამპანია“ მართულია, მაგრამ უჭირს დაასახელოს ვინ მართავს მას: „ვფიქრობ, უცხოეთიდან უფრო შეიძლება ასეთი ზეგავლენა მოდიოდეს; საქმე ისაა, რომ ზოგიერთ საერთაშორისო ორგანიზაციას ბოლომდე არ ესმის, რა არის მართლმადიდებლობა; მათ ჰგონიათ, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია ჩაკეტილია.“ კონტრარგუმენტად პატრიარქი ქართული ეკლესიის არამართლმადიდებელ ეკლესიებთან მჭიდრო ურთიერთობებს ასახელებს. ყველაზე მიუღებელი პატრიარქისთვის ამ „კამპანიაში“ მართლმადიდებელი სამღვდლოების მონაწილეობაა: „ზოგიერთი სინანაულით მოვიდა, მოინანია და გამოხდომები შეწვიტა. მაგრამ ზოგიერთი მათგანი მაინც აგრძელებს არასწორ ქმედებას. მე ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ისინი იმ ხალხზე არიან დამოკიდებულნი, ვინც მათ ამ ანტიეკლესიურ გამოსვლებს ავალებს.“ („საპატრიარქოს უწყებანი“, №3, 21-27. 01. 2004).

ამავე ინტერვიუში პატრიარქი რუსეთის ეკლესიასთან ურთიერთობასაც ეხება. მისი განცხადებით, ქართული ეკლესია არავითარ გავლენას არ განიცდის რუსული ეკლესიისგან. ამ უკანასკნელთან საპატრიარქო ისევე ურთიერთობს, როგორც სხვა მართლმადიდებელ ეკლესიებთან. პრობლემატური მხოლოდ აფხაზეთისა და ოსეთის საკითხებია, სადაც რუსი სასულიერო პირები „თვითნებურად შედიან“... „ამ საკითხზე არაერთხელ მქონია საუბარი რუსეთის პატრიარქთან, რომ ასეთი ქმედება საეკლესიო კანონებით აკრძალულია; იგი მეთანხმება ამაში და ამბობს, თითქოს ეს სასულიერო პირები მას არ ეკითხებიან და თვითნებურად შედიან აფხაზეთში.“

„ანტიეკლესიურ კამპანიაზე“ საუბრობს მეტეხის ტაძრის წინამძღვარი აკაკი მელიქიძეც: „დღევანდელ დღეს დაფარულად ხდება მართლმადიდებლობის შევიწროვება, ეკლესია ისევე, როგორც ადრე, დევნილობაშია. ისმის რღაც ავის მომასწავებელი სისინი, ვითომ კეთილისმყოფელთაგან, მაგრამ ისინი შენიღბული მტრები არიან, ბოროტის მიერ მოგზავნილნი.“ („ეშმაკი განყოფს, ქრისტე კი შეიკრებს“ - „ქაროზი“, 01. 05, გვ. 5). აკაკი მელიქიძე თვლის, რომ სულიერება დევნილი და დამცირებულია, რომ „საპატრიარქოს რადიოს უჭირს არსებობა, მართლმადიდებლურ გამოცემებს უჭირთ გამოსვლა.“ შესაბამისად, იგი ყველას მოუწოდებს: „ვისაც გული შეგტკივათ ეკლესიისთვის, სამშობლოსთვის, ერთმანეთისთვის, გავერთიანდეთ დედაეკლესიის ირგვლივ და ვაჩვენოთ მტერს ჩვენი სარწმუნოება, ჩვენი მამულიშვილობა.“

„ანტიეკლესიური კამპანია“ აქტუალური რჩება ჟურნალ „ქაროზისთვისაც“. ჟურნალის რედაქტორმა და გამომცემელმა ნანა ბაგრატიონ-დავითაშვილმა თემას საკმაოდ ვრცელი სტატია მიუძღვნა: „ეკლესიის მტრები ყველა ღონეს ხმარობენ, ოღონდაც საწადელს მიაღწიონ... მათ სურთ საფუძველი შეურყიონ ქართულ მართლმადიდებლობას, მათ სურთ საკუთარი დაქვემდებარების ქვეშ მოაქციონ ქართული ეკლესია.“

ავტორს განსაკუთრებით აღიზიანებს მართმადიდებელი სასულიერო პირების „ანტიეკლესიური ქმედებები“: „ლევან რამიშვილსა და სხვებზე არ ვლაპარაკობ, რადგან ეკლესიის გარეთ არიან და მხოლოდ ხელსაყრელ მომენტს ეძებენ, რათა ჩაერიონ ამა თუ იმ საქმეში... მე მაოცებს, მხოლოდ ბასილ კობახიძის საქციელი, მაოცებს მისი სიტყვები, როცა ამბობს: გაუნათლებელი მღვდლები გვყავს და მრევლს ზომბებად აქცევენ, ათაყვანებენო.“... „ეკლესია ჩემი სახლია და არავის მივცემ უფლებას ეს ჩემი უწმინდესი ოჯახი შეურაცხჰყოს“. („ქაროზი“, №1, 01. 05, გვ. 14-16.)

„ეკლესიის მტრებზე“ ჟურნალ „დედაეკლესიის“ რედკოლეგიის წევრი კახა კაპანაძეც საუბრობს. ისინი „თავისი არასრულფასოვანი აზროვნებისა და სულიერი მდგომარეობის გამო ჩვენი ქვეყნის და სარწმუნოების მტერმა ვერაგული მიზნების განსახორციელებლად ამოირჩია. ეს ადამიანები ბრალს სდებენ საკუთარ სახელმწიფოს და იეღოველებისა და ორმოცდაათიანელების უფლებების დარღვევაში ადანაშაულებენ. თითქოს სხვადასხვა სექტების რეგისტრაციაზე უარის თქმა სახელმწიფოებრივი ინტერესების დარღვევა იყოს, სინამდვილეში კი თვითონ სექტები არღვევენ, პირველ რიგში, სახელმწიფოს ყველანაირ ინტერესს“ („ვისი უფლებები ირღვევა საქართველოში?“). სტატიის ავტორისთვის ასევე მიუღებელია აღმსარებლობების თავისუფლების დამცველთა საქმიანობა, რომელმაც, მისი აზრით, შეიძლება ქვეყნისთვის დამღუპველი შედეგი გამოიღოს: „მართლმადიდებლური საქართველოს ნაცვლად დავირქვათ იეღოველური საქართველო ან რომაულ-კათოლიკური საქართველო, ან ბაპტისტური ანდა სულაც ორმოცდაათიანელური, ინდიელურ-კეცალკოატლური საქართველო. მივაქციოთ ზურგი სვეტიცხოველს, ჯვარს, გელათს, ალავერდს, სიონს, წმინდა სამებას და გადავინაცვლოთ კახოვსკის ქუჩაზე, მალხაზ სონღულაშვილის მრევლში ან რომელიმე საბანკეტო დარბაზში რასელის მიმდევარ იეღოველებთან.“

კახა კაპანაძის აზრით, იეღოვას მოწმეთა მოძღვრება ცრუ, ამორალური და „ჩარლზ რასელის მიერ შეთითხნილია“: „მათი მოძღვრების მიხედვით ადამიანი გარდაცვალების შემდეგ ხორციელად კვდება, სული კი ქრება. ხოლო როდესაც მოვა „იეღოვა“ ღმერთი, მაშინ თავიდან აღადგენს ადამიანებს, ოღონდ მხოლოდ იეღოვას მორწმუნეებსო. ამაზე მეტი ამორალიზმი რაღა უნდა იყოს?“ („დედაეკლესია“, №2, 01.05, გვ. 23-25).

ჟურნალ „მრევლში“ გამოქვეყნებულია ნაწყვეტი წმ. ნიკოლოზ სერბის წიგნიდან „მისიონერის წერილები“, სადაც ნათქვამია: „იცოდე, რომ ერეტიკოსებისა და განხეთქილებაში მყოფთა ჩვეულებაა მართლმადიდებლებზე უფრო მოწყალედ წარმოაჩინონ თავი... გეშინოდეთ საჩუქრების გამცემი სექტანტებისა, გაექეცით, როგორც ცეცხლს. ისინი იძლევიან მატერიალურს, რომ მიიტაცონ სულიერი“ („მრევლი“, №91, გვ. 13-15).

მამა ანდრია გელაშვილი თავისი მრევლის განმანათლებლად გვევლინება, და აცხადებს, რომ, აპირებს პასუხების სერია მიუძღვნას რეგილიგიათშორის განსხვავებებს. პირველი წერილი ამ სერიიდან კათოლიკურ სწავლებას ეხება და პაპის ინსტიტუტის უმართებულობას გვიმტკიცებს: „თავდაპირველად კათოლიკური აღმსარებლობიდან დავიწყებ, რადგან კათოლიკური ეკლესია ცდილობს ჩუმად და უხმაუროდ მოახდინოს გავლენა ჩვენს ერზე, შემოიჭრას ჩვენს ყოფა-ცხოვრებაში და დამკვიდრდეს“ („მართლმადიდებლობა კათოლიკური კატეხიზმოს წინააღმდეგ“ - „ქაროზი“, 01. 05, გვ. 9).

თავის საშობაო ეპიატოლეში პატრიარქი თავისუფლების თემას ეხება: არაეკლესიური ადამიანების ნაწილისთვის „თავისუფლება არის ის, რის უფლებასაც აძლევს მათ ხელისუფლება, ან ესა თუ ის იდეოლოგია... მეორე ნაწილს კი ჰგონია, რომ თავისუფლება ყველაფრის უფლებაა, ყოველგვარი აკრძალვის უარყოფაა. მათი აზრით, მაგალითად, სიტყვის თავისუფლების ცნებაში შედის ბილწსიტყვაობაც, ცილისწამებაც, უზნეო ცხოვრების წესის პროპაგანდაც; მათთვის „თავისუფალი სიყვარული“, ჩვეულებრივი ურთიერთობების გარდა, გულისხმობს აღვირახსნილ და გაუკუღმართებულ სქესობრივ კავშირებსაც, ხოლო აღმსარებლობის თავისუფლება - ნებისმიერი ტოტალიტარული ფსევდორელიგიური დაჯგუფებების ტრადიციულ რელიგიებთან გთანაბრებას. ასეთი „თავისუფლების“ შედეგი კი არის პიროვნების დეგრადაცია, სასოწარკვეთა, თვითმკვლელობები, შიდსი, ნარკომანია და სხვა უმძიმესი გამოვლინებები.“

პატრიარქი მიიჩნევს, რომ ერთადერთი ჭეშმარიტი შეხედულება თავისუფლებაზე ქრისტიანულ მოძღვრებაშია: „ის, რომ მსოფლიო ტრადიციული რელიგიებიდან ყველაზე უნიკალური ქრისტიანული სწავლებაა, იმითაც დასტურდება, რომ დღეს მსოფლიოში აღიარებული ადამიანთა უფლებების დეკლარცია სწორედ ქრისტიანულ ღირებულებებზეა დაფუძნებული. ქრისტიანული ღირებულებები კი ყველაზე სრულყოფილი სახით მართლმადიდებელ ეკლესიაშია დაცული, რადგან იგი ინახავს სამოციქულო ეკლესიის სწავლებას.“

პატრიარქი კიდევ ერთეხელ ადასტურებს, რომ ეკლესია კონსერვატიზმსაც ემიჯნება და ლიბერალიზმსაც: „ჩვენს დღევანდელ ყოფაშის გამოჩნდენენ ე.წ. რეფორმატორული სულით შეპყრობილი ადამიანები. როგორც ფსევდოლიბერალები, ისე ფსევდოკონსერვატორები რომლებმაც სამიზნედ ეკლესია გაიხადეს... ეკლესია ყოველთვის ემიჯნებოდა ორივე უკიდურესობას, რადგან მისი გზა სამეუფო გზაა და გადახრა მარჯვნივ, ან მარცხნივ მისთვის მიუღებელია... სწორედ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წიაღიდან საზრდოობს ქართველი ერის უნიკალური ტოლერანტული ბუნება. ასეთივე მშვიდობიანი თანაარსებობაა ჩვენს მართლმადიდებელ ეკლესიასა და საქართველოში არსებულ სხვადასხვა კონფესიებს შორის; და ეს დადასტურებულია ორმხრივი განცხადებებითაც, რომელიც 2002 წელს გაფორმდა. მათი სურვილი, იურიდიული სტატუსის მიღებისა ჩვენის მხრიდანაც არის მხარდაჭერილი და ვიმედოვნებთ, იგი მალე განხორციელდება.“ („საპატრიარქოს უწყებანი“ №2, 01. 05.)

ამავე დროს, ნანა ბაგრატიონ-დავითაშვილი საერო გამოცემებში ცენზურის ინსტიტუტის დამკვიდების იდეას გამოთქვამს: „საპატრიარქოში მესამე თვეა მუშაობს სარეცენზიო კომისია, იქნებ საერო გამომცემლობებშიც შეიქმნას არა ცენზურა, არამედ სათანადო კომისია, რომლის მუშაობის შედეგად ამაზრზენ ბოდვას წიგნის თუ გაზეთის ფორმა აღარ მიეცემა“ („ქაროზი“ №1, 01. 2005. გვ. 14-16.)

სეტის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარი, დეკანოზი გიორგი ჩართოლანი ეკლესიასა და სახელმწიფოს შორის დადებული ხელშეკრულების პუნქტების შეუსრულებლობის თაობაზე საუბრობს. კერძოდ - საკუთრების თემაზე: „არსებობს ეკლესიათა გარკვეული კატეგორია, რომელთაც დღემდე, მიუხედავად სახელმწიფოსა და ეკლესიას შორის დადებული კონსტიტუციური შეთანხმებისა, მეცნიერებათა აკადემიის ს. ჯანაშიას სახელობის ისტორიულ-ეთნოგრაფიული სახელმწიფო მუზეუმი და კულტურის განყოფილება მეურვეობს.“ დეკანოზი მიიჩნევს, რომ აუცილებელია უსამართლობის გამოსწორება, „რამდენადაც ეს ტრაძები, ეკლესიის მსახურთათვის ნაკლებ ხელმისაწვდომი ხდება, რამდენადაც ამ ტაძრებში მსახურების პროცესები ზემოთხსენებული სახელმწიფო უწყებების მიერ გარკვეულად იზღუდება.“ ამასთანავე სასურველი იქნებოდა სარესტავრაციო სამუშაოები „წინასწარ შეთანხმდეს საეკლესიო ანუ ეპარქიის მღვდელმთავართან“. დეკანოზის აზრით, პრობლემა ისიცაა, „რომ იმ ტაძრებში, რომლებსაც სახელმწიფო უწყებები არ მეურვეობენ, გვხვდება მომლოცველთა შემოწირულობები - ფულადი სახით... ხოლო იმ ტაძრებში კი, რომლებზეც კონტროლი სახელმწიფო უწყებებისგან ხორციელდება - ფულადი შემოწირულობების კვალი საერთოდ არ ჩანს. ვფიქრობ, ამ შემთხვევაში საეკლესიო შემოწირულობების არაკანონიერ ხელყოფასთან გვაქვს საქმე.“ („სიწმინდეების დაცვის საქმეში სვანი ადამიანი თავგანწირვამდეც კი მიდიოდა“ - „საპატრიარქოს უწყებანი“ №2, 01. 05).

ეკლესიის საქმეებში საერო ხელისუფლების ჩარევის წინააღმდეგია ელდარ კურტანიძეც: „ძალიან მომეწონა ქალბატონი ნინო ბურჯანაძის ნათქვამი, რომ ეკლესიის საქმეებში მთავრობის ჩარევა საჭირო არ არის. პარტიარქს შესწევს ძალა, თვითონ მოაგვაროს ყველაფერიო.“ („დედაეკლესია“ №2. 02. 05, გვ. 9-11).

სასულიერო პრესაში კვლავაც აქტუალურია მეცნიერებისა და მართლმადიდებლური მოძღვრების შეთავსებადობა-შეუთავსებადობის საკითხი. „საპატრიარქოს უწყებანის“ ყურადღება ამჯერად ასტროლოგიას და ტექნოლოგიურ პროგრესს მიექცა: „ასტროლოგიის მიზანი ისაა, რომ ადამიანი და მისი ნებისყოფა მთლიანად გარეშე ძალთა მიერ დეტერმინირებულად გამოაცხადოს და ბედისწერის მონად გახადოს. ასტროლოგიის მიხედვით, ადამიანი, როგორც თავისუფალი არსება, აღარ არსებობს და იგი მარიონეტადაა ქცეული.“

ამავე სტატიაში ასტროლოგია „მხილებულია, როგორც ზოგადად ქრისტიანობისათვის უცხო და მიუღებელი მოძღვრება“, რომელსაც ბოროტი ძალა მართავს: „იცის ყოვლადცბიერმა, რომ ცრუწინასწარმეტყველებების საშუალებით შეძლებს, განგვაშოროს ღმერთისაგან და თავისკენ მიგვიზიდოს, რომ შეძლებს დაგვაჯეროს, ვითომ ვარსკვლავები განაგებენ ჩვენს მოქმედებასა და აზრებს“ („ასტროლოგიური ბუმი მასმედიაში, ანუ მართლა დგება თუ არა მამლის წელიწადი?“ - „საპატრიარქოს უწყებანი“ №1, 01. 05.)

„მართლმადიდებელ სტუდენტთა კავშირი“ ეჭვის ქვეშ აყენებს დავით აღმაშნებელის მეჩეთში სიარულის ფაქტს. მათი აზრით, „მეჩეთში ლოცვის მოსმენა, ფაქტობრივად, თანალოცვაა და მაჰმადიანური აღმსარებლობის აღიარებას ნიშნავს. დავით IV აღმაშენებელი კი ჭეშმარიტი მართლმადიდებელი იყო“... სტუდენტური კავშირის წევრებს 3 არგუმენტი მოჰყავთ იმის დასამტკიცებლად, თუ რატომ არ შეიძლება ვენდოთ არაბი იატორიკოსის იბნ ალ-ჯაუზის მონაცემებს: „XIII საუკუნის ისტორიკოსი ვერ იქნებოდა თვითმხილველი XI-XII საუკუნეების მოვლენებისა. რაც შეეხება მის სანდოობას - ეგ სერიოზული კვლევის საგანია. არაბი ისტორიკოსი, ყველა შემთხვევაში, ტენდენციურად და გაზვიადებულად წარმოადგენს წმინდა მეფის კაცთშემწყნარებლურ დამოკიდებულებას მუსლიმანი მოსახლეობის მიმრთ“ („ჭეშმარიტება წმინდა მეფე დავით აღმაშენებელზე“ - „აცხოვნე სული შენი“ №1, 05.)