შენი სადღეგრძელო

კაფეში შევალ სრულიად მარტო

და ორს ავივსებ სასმელით ჭიქას,

ერთი შენია (უნდა ვიდარდო

ასეც და ისეც, აქაც და იქაც).

შენს სადღეგრძელოს ჩუმად ჩამძახებს

ჭიანურები, ვსვამ: ალავერდი!

მაგრამ შენს ჭიქას ხელს არვინ ახებს,

პასუხს არ მაძლევს ხმათა ხავერდი.

და გაფითრებულ სარკეში მცურავს

ეს მწუხარება ვინ დამიფასოს?

მე გეუბნები ასე სამდურავს,

მაგრამ შენ მაინც არ მაძლევ პასუხს.