შინაარსი: პიროვნული ნიკოლოზ ბარათაშვილის პოეზიაში; ვაჟა-ფშაველას რელიგიური მრწამსისათვის; სამყაროში ყველაზე დიდი საწუხარი და ქვესკნელთ უღრმესი სევდა; ქართული მწერლობის ეროვნული იდეალი; ქრისტეს მოძულეებში ქრისტიანობა უნდა ვიქადაგოო; სხვა სჯულს, ცუდსა და მაყოვნებელს არა ვჰმონებთ!; ამ ტაძრის ბედში აისახა ბედი მთელი ბიზანტიის იმპერიისა; ვადიდებთ ღვაწლსა შენსა!; როდის დაკარგა ქართველმა კაცმა დავით აღმაშენებელი; ასეთები მხოლოდ ქრისტეს მოყვარენი იყვნენ და დავითმაც შეკრიბა ისინი; აი, რა მარტივია ისტორიის ფილოსოფია!; ვარსკვლავოვან-გვირგვინოსანი შეიქნა ცათა შინა; ერთი მთავრის ტრაგედია; აქა მოძებნის მეისტორიე წახდენისა მიზეზსა; "...დაამცირა ერი თვის და თვით თავი თვისი"