ვაჟა-ფშაველა:   მრწამს, მარად მიწამებია (სიმღერა)

პროექტი: ბიბლიოთეკა სკოლას  

 


 

 
ალუდა ქეთელაური ამოდის ნათდება ბახტრიონი გაზაფხული
       
გველისმჭამელი გმირის იდეალი ფშაურ პოეზიის გამოხატულებით დავით გურამიშვილის ხსოვნას დამსეტყვე, ცაო, დამსეტყვე
       
ენა ვერხვი იას უთხარი ტურფასა  კაი ყმა (ხევსურულ ჰანგზე)
       
კოსმოპოლიტიზმი და პატრიოტიზმი კრიტიკა ბ. იპ. ვართაგავასი მთანი მაღალნი მრწამს, მარად მიწამებია
       
ნიჭიერი მწერალი რამ შემქმნა ადამიანად (სიმღერა) სამეფოს სიმღერა სტუმარ-მასპინძელი
       
ფესვები შვლის ნუკრის ნაამბობი ჩემი ვედრება ჩემი წუთისოფელი
       

 დამხმარე მასალა:

 

გია არგანაშვილი:  ჩვეულებრივი ვაჟა-ფშაველა

 

  მრწამს , მარად მიწამებია     მრწამს – მწამს
მუდმივ სიცოცხლე სულისა,
კარგისა, ქვეყნის მოყვარის,
ქვეყნის ბედისგან წყლულისა. 		 

წყლული – აქ: ჭირ-ვარამი, მწუხარება
მრწამს, ფერფლნი კარგის გულისა,
ქარმ რო გაფანტოს ხმელადა,
ქარმ – ქარმა; ხმელადა - ხმელეთზე, დედამიწაზე (ხმელი – აქ: ხმელეთი, დედამიწა)
თვითოში მაინც ენთება  
ტიალ სურვილი ცხელადა, ტიალი – უპატრონო, ოხერი
ავის მჩაგრავად, კეთილის
მუდამ იქნება მცველადა,
ბეჩავის, გაჭირვებულის
მომხმარედ, მეშვლად, მხსნელადა.
კარგს გულს არა ჰკლავს ბუნება,		  
თან დააქვს ძველისძველადა! ძველისძველადა – დიდი ხნის წინ, ოდითგანვე